Намайг жаахан хүүхэд байхын миний эмээ бурхан минь шүтээн минь гэж авгайлан дууддаг байсан. Анхны ач нь болоод ч тэр үү намайг гүнгэрваатай бурхан шигээ эрхлүүлэн өсгөсөн. Би ч түүнд ч итгэдэг, итгэсээр өдий хүрсэн. Одоо би өөрөө аав болчихсон амьдралд хөл тавиад удаж байгаа. Би хүүхдээ мөн л миний бурхан, шүтээн минь гэж өхөөрддөг. Харахаас л хайр хүрэм. Миний хүүхдэд эмээ минь өгөх барихаа хайж яддаг. Надтай адилханыг нь гайхдаг.

Гэсэн ч би эмээгийнхээ сэтгэл зүрхэнд бурханы байр суурь эзэлдэг хэвээрээ. Эмээ намайг шүтлэгтэй хүн болгож хүмүүжүүлсэн, бид хоёрын хийдэг ажлын нэг нь Гандангаар салхилж буян хураах. Би амьдралд хөл тависнаас хойш өөрийн болоод өрөөлийн  хүнд хэцүү бэрхшээл зовлонг бишгүйдээл амсаж, үзэж, харж яваа нэгэн. Би эмээгээ дуурайж хэд хэдэн уншилагатай болсон. Гэхдээ би бурханы мэлмийг хараад хязгааргүй орон зай, хоосон гуниг, бас харгис хэрцгий ч гэлтэй хүйтэн авирыг нь мэдэрдэг. Бурхан ийм байж боломгүй мэт санагддаг. Би өөрийнхөө бурхан гэж авгайлан эрхлүүлдэг хүүхдийнхээ гэнэн томоогүй, ариун тунгалаг харцнаас өөрийнхөө дүрийг олж үздэг. Гунигтай харцаа хүүхдээсээ нуух гэж оролддог. Энэ харц намайг бодлогошироход хүргэдэг.
Ингэхэд бурханы жинхэнэ мэлмий жаахан хүүхдүүдийн харцтай адилхан байдаг байх, хүмүүс нүглээ наминчлах гэж бурханаас эмээхдээ айдасаа бурханы мэлмийд нь шингээж орхидог биз.
Заримдаа надад энэрэнгүй, нүгүүлсэнгүй бурханд хүмүүсийн зовлон зүдгүүр тийм чухал мэт санагддаггүй байх. Хүмүүс энэ орчлонд хэрхэн зовж, төөрөлдөх нь түүнд сонин биш эсвэл олж хардаггүй, үгүй бол өөрт нь бас зөндөө асуудал байдаг гэж бодоход хүргэдэг.
Ингэж бодохоор
-    Хэрвээ би эмээгийнхээ боддогчлон “би бурхан мөн бол” гэж мөрөөддөг.
 Тэгж мөрөөдөхөөр бурхан бидэн шиг хүн байсан. Хүн л юм хойно амьдралын бэрхшээл зовлон, гуниг гутралд хальтирч үзээ л биз гэж биеэ өмөөрөх үзэл надад ч төрдөг. ( Мэдээж бурханд ч төрдөг л байлгүй )
    Эмээ маань одоо ч намайг бурхан гэж шүтээний дайтай нандигнан хайрладаг. Гэвч би амьдралын аар саар бүхэнд сүлэгдээд өөрчлөгдчихсөн гэдгийг мэддэггүй. Мэдсэн ч тийм уучлашгүй зүйл биш гэж үздэг. Би эмээгийнхээ хувьд бурхан нь мөн учраас л эмээ маань миний сэтгэлдээ тээж явдаг хар бодлыг уучилахад бэлэн байдаг.
Бурхан гомддог, уурлан бухимддаг. Хэдий нигүүлсэнгүй тэнгэрлэг ч түүний тэсвэр тэвчээр брагдах үе байдаг. Тэр үед нүгэлт хүмүүн орчлонгийн зовлонг нуруун дээрээ үүрч хэрхэн яаж зовхыг нь харж суух нь түүний уур хилэнгийн илрэл ч байж болох талтай.
-    Би яг л ингэх байсан. Энэнээс илүү хэрцгий авир бурханд зохих ч үгүй биз.
Бурхан ( над шиг, үгүй надаас илүү ) энэ орчлонд түүнтэй дүйцэх ганцаардмал хувь тавилантай амьтан гэж үгүй бололтой. Итгэж болох зүйл түүнд огт байхгүй. Яагаад гэвэл “тэр бурхан шүү дээ” бүгд түүнийг ингэж үзсэнээс болж түүнийг хүн гэдгийг нь мартчихсан. Бүр огт мартчихсан.
Бурхан бүгдийг мэддэг, чаддаг гэж хүн төрлөхтөн боддог. Бурхан ч үүндээ үнэмшчихсэн,  тэр бүх зүйл өөрийнхөн мэлмийн дор хүмүүсийн дотоод сэтгэлд нь хэрхэн яаж өөрчлөгдөн хувирч буйг нь мэдэх аргагүй байдаг. Түүнийгээ эцэст нь бурханд даатгах гэж хүмүүс оролддог. Хүмүүс бурханы тэсвэр тэвчээрийг бардаг.
Бурханы хайрыг хүүхдүүд л татдаг. Тэд хиргүй ариунхан бас түүнтэй шууд ярилцаж чаддаг. Насанд хүрсэн хүмүүс түүнийг дотроосоо үгүйсгэдэг. Яадаж мэлмийг нь ч илэрхийлж чаддаггүй.

- Ингэхэд бурхан ч өөрчлөгдөж болно шүү дээ.   

*  *  *

Нялх хүүхдийнх мэт харцаар надруу нэг ширтсэнээ буцаад л нөгөө л нэг гартаа барьсан цаас руу гөлөрнө. Тэгээд урьд сонсож байгаагүй хүнгэнсэн сөөнгөдүү хоолойгоор
-    өнгө өнгийн будгаар сэтгэлийг минь зураач
-    өнгө өнгийн будгаар сэтгэлийг минь зураач
хэмээн аялана.
Арван таван настайдаа орсон 7-н давхарын тэр айлын ханан дээрх хачин зургийг хараад төрсөн бачуурсан сэтгэдэл шиг цээжин дотроос нүргээнгүй хачин сэрэл төрнө. Бие минь жихүүдсээр хөглөгдөж хоолой минь сааралтаж байсан нь санаанаас гардаггүй. Тэр өдрөөс хойш үргэлж хачин зураг зүүдэнд минь хийсэн орж ирээд хугархай гитараар түнэр харанхуй мэт гунигийн аяз тоглодог болсон. Харанхуйн дуу хоолой мэт өлбөгөр сул хөг нь айдас хүйдэс үгүйгээр сэтгэл зүрхийг минь эзэмдэнэ. Надад аймшигтай санагддаг байсан санагдана.
Дэндүү хүлцэнгүй ноомой харцтай энэ сөөнгөдүү хоолойгоор гингинэх залуутай дайралдах тутам би түмэн бодолд дарагддаг. Урд нь хэзээ ч бодож байгаагүй бодхыг ч хүсэж байгаагүй сэтгэлийн мөн чанар, хүн чанарын тухай бодох болсон.   
Одоо надад аймшигтай санагдахаа больсон би харанхуйг хүсэмжилж эхэлсэн. Арван жил намайг зүүдэн дунд минь эзэмдэж байсан аязын утгыг ойлгох болсон. Миний цээжин дотор минь эгшиглэдэг аялгуутай ижилхэн юм. Мөрөөдөлтэй минь ижил агуу уудам орон зай хязгааргүй үргэлжлэх түнэр харанхуй адил миний сэтгэлд оршдог гэдгийг нялх хүүхэд мэт харцтай залуугаас ойлгосон.
Тиймээ
Өнгө өнгийн будгаар сэтгэлийг минь зураач  
Өнгө өнгийн будгаар сэтгэлийг минь зураач  

гэж банзан гитараа ур муутайхан балбаж солгой хоолойгоор аялан суух би дуртай болсон.    

                    *    *    *

Манай сайт танд таалагдаж байвал LIKE хийгээрэй. Танд баярлалаа.