Yүрээр. Халуун хөнжил хуу татахад уулын сэрүүн цэнгэг агаар намайг тэврэн авна. "Эр хүн шиг эрвэлзэнэ ээ, хө. Морьдоо татах боллоо" гэх Цогоо ахын дуу сонсогдоно. Хэлтгий саран баруун уулын шил дээр очиж, цолмон хөөрчээ. Шүүдэрт ногоонд хөл нүцгэн гүйхэд уулын хүүшид таван алдын аргамжаатай бага зээрд намайг таньж, аяархан үүрсэнэ. Болжмор жиргэж, хөх агийн үнэр үүлэн сүүдэр шиг унана.

Наадмын замд. Цогоо ах загалаа хөтлөөд, морин цагаан шүд гарган "Бор борын бялзуухай"-г салхи сэвэлзтэл исгэрнэ. Унаж яваа урт борлог морь нь даага шиг багадаж харагдана. Би шагай зээрдийг хөтөлж, бага зээрд хантайргатай сул дагана. Маргааш яaх бол гэхээс миний зүрх огшин амьсгал дээрдэнэ. "Хүний газар нэрээ хичээнэ. Морьдоосоо нүд салгаж болохгүй" гэж Цогоо ах захина. Наадмын замд явахад газар дэндүү холдож, уулс хэтэрхий томдож үзэгдэнэ.

Тийм болохоор жигүүртний жаргал зовлонг өөртөө нээж, ээнэгшин дассан эх орон нь энэ л Хүрэн цохиот орчмын нутаг ажгуу. Өссөн нутгийнхаа энэ л цэгээс хааш хаашаа хоёр өртөө газрыг нүдээ аниад ч андахгүй хүрэх боловч, хаа очиж харийн шувууд дагаж далавчаа цуцаахын зовлонгүй өдий хүрчээ. Одоо бол хол нисэх тэнхэл нь алдарч ойр зуурынхаа жалга судгийг явгалах нь халгүй самнан идэш ууш эргүүлж салхины урсгалаар дэм аван ойр зуурхан хот айл, гүвээ толгодын дээгүүр нисэх боловч ихэнх өдрийг цохионы нөмөрт нарлан сууж өнгөрөөнө.